Wydajności cieplne materiałów elektroizolacyjnych bardzo często mierzone są zgodnie ze standardami norm IEC 60216-1 i IEC 60216-2.
Normy te, objaśniają w jaki sposób określany jest wskaźnik temperatury (TI), który wyraża temperaturę w której wybrany parametr osiąga krytyczny poziom, po 20 000 godzinach pracy.
W przypadku elastomerów, takich jak poliolefiny, norma IEC 60216-2 zaleca użycie parametru „wydłużenie podczas zerwania” do określenia końca okresu używalności.
Kiedy parametr ten osiągnie wartość poniżej 50%, zakłada się, że elastomer utracił swoje właściwości izolacyjne.
Tą metodę można uznać za dość zachowawczą i stosowana jest głównie w sytuacjach, w których materiał nie podlega wydłużeniu, po zainstalowaniu.
Określenie indeksu temperaturowego materiału izolacyjnego opiera się na pomiarze jego wydłużenia podczas zerwania w różnych zadanych temperaturach oraz przy uwzględnieniu czasu narażenia 20 000 godzin.
Przyjmuje się, że istnieje liniowa zależność między logarytmem czasu niezbędnego do spowodowania spadku wydłużenia podczas zerwania do 50% a odpowiadającą mu temperaturą bezwzględną (zależność Arrheniusa).
Zależność Arrheniusa pozwala również na ustalenie Przedziału Temperaturowego Połówkowego (halving Interval HIC), czyli przedziału temperaturowego wymaganego do podwojenia (w przypadku spadku) połowy (w przypadku wzrostu) oczekiwanego czasu życia.
Przyjmuje się, że wartość ta wynosi 10 ° C dla materiałów izolacyjnych. Tak więc, obniżenie temperatury pracy o 10 °C oznacza podwojenie żywotności materiału a podniesienie jej o 10°C adekwatnie skróci żywotność o połowę.
Jednak ten związek liniowy nie dotyczy wysokich temperatur.
Określenie wskaźnika temperatury (TI) pozwala na porównywanie wytrzymałości różnych typów przewodów. Testy wykonane przez Huber+Suhner wykazały że przewody RADOX posiadają lepsze właściwości od innych obecnych na rynku przewodów tego typu. Wyniki tych testów mogą zostać przedstawione i omówione na specjalne życzenie.